Tommy Wieringa’s roman Dit Zijn De Namen heeft de jongerenliteratuurprijs De Inktaap gewonnen. Prachtig, want het is een krachtig verhaal met een filosofische diepgang die door jongeren blijkbaar echt gewaardeerd wordt. Vluchtelingen komen na een barre tocht aan in de doorleefde stad Michailopol in de Oekraine, waar Pontus Beg, de commissaris van politie, hen opwacht. De parallelverhalen van de reis van de vluchtelingen en de persoonlijke ontwikkeling van Pontus, die zijn joodse identiteit ontdekt en beseft dat hij de laatste Jood is van de stad, houden je als lezer in de greep. Een van de vluchtelingen, een jongen die zijn bergdorp verliet in de hoop op een beter bestaan, ligt uitgehongerd op de steengrond. In zijn delirium ziet hij voor zich hoe de langverwachte stad hem gastvrij zal onthalen. Hoe mooi zou het zijn:
Een koe, ach, vonden ze maar een koe. Als hij haar als eerste vond, zou hij op haar rug zitten en erop wegrijden. Hij zou de anderen achterlaten en alleen de nieuwe wereld binnen gaan op de rug van de koe. De straten hingen vol slingers, mensen kwamen uit hun huizen om de overlevende van de vlakte toe te juichen–de rug van de koe werd behangen met koekjes en bankbiljetten, zoete lekkernijen en slingers. De koe stopte voor het huis van de vrouw met de glanzende haren, daar hoorde ze thuis. De vrouw baadde hem, hulde hem in zacht linnen en dekte hem toe in het zachtste bed waarin hij ooit gelegen had.
[Tommy Wieringa, Dit zijn de namen, 2012]
Saxion Expedition Journal 